Tempus Fugit
Mijmeringen bij een fascinerende en intrigerende film

In de zwart witfilm over de vijftiger jaren van de vorige eeuw, het tijdvak waarin ik geboren ben en dat me uit eigen foto's nog zo dichtbij lijkt; in die film die in het "Erfgoed Depot", een soort museum in Riel, vertoond werd, waren weidse wolkenluchten te zien, veel braakliggend land, het water dat opdrong en alles kapotsloeg in 1953, de ijverige en nijvere, gedreven activiteiten van de Wederopbouw, veel mannequins in voorwereldlijk aandoende jurken en met zeer gedateerde kapsels en veel heren in zwarte kostuums.
"Tempus Fugit" leerde ik op school en ik vind het zo onvoorstelbaar dat ik zestig ben, alsof ik niet geleefd heb, alsof er alleen de zo "modern aandoende" dag van vandaag is. Onvoorstelbaar, dat dat de sfeer was van mijn geboortejaar, dat tegen die achtergrond mijn wieg gestaan heeft.
Ik draai mij een caleidoscoop met wervelende plaatjes voor de ogen: bonte afbeeldingen verschijnen en er is zo veel, zo veel geweest. Maar hoewel mijn dagboeken twee enorme dozen vullen, is mijn leven anderzijds als stof, als wind door mijn handen gegleden, als ijle, ongrijpbare lucht. En, ik weet het, ik trap open deuren in. Onwerkelijk dat de dood haar begerige tentakels al naar me uitstrekt, terwijl ik het gevoel heb niet geleefd te hebben.