Aan weerszijden van een kille zee......
Een kerstverhaal

Op een mistige en regenachtige morgen, midden december, ben ik de stad ingegaan met het vooropgezette doel kerstcadeautjes te kopen om een vriendschap kracht bij te zetten; een vriendschap die al vijfentwintig jaar harten verenigt aan beide zijden van het water dat ons scheidt; de kille, onherbergzame en vaak stormachtige Noordzee.
Ik hoop dat de kilte en onherbergzaamheid niet eveneens heersen in het gemoed van mijn Engelse vriendin, nu zij ten prooi is gevallen aan het onverbiddelijke (nood)lot dat ons allen wacht; de liefste te verliezen; de moeder, die ons gedragen heeft in haar eigen lichaam, de moeder, aan wiens hand wij jong waren en die als geen ander de pijnen en verdrietigheden van onze jeugd- en latere jaren wist te verzachten. Nu zou het eerste kerstfeest zonder haar voor mijn vriendin aanbreken.
Uit het assortiment van het grote warenhuis kies ik respectievelijk een warme, donzige plaid met rode en roze, hartvormige motieven en blikjes met echt Hollandse lekkernijen als speculaas, stroopwafels en Haagse hopjes, gesierd met oer-Nederlandse taferelen als schaatsers op brede, ijsbedekte rivieren aan de voet van molens, uitgevoerd in lichtblauw en eveneens pastelblauw-getinte zeilschepen en boerderijen.
Een stalen vogel zal mijn armzalige, futiele cadeautjes hoog uittillen boven het woelige water dat ons scheidt en ter bestemder plaatse brengen, maar zullen mijn geschenken het hart van mijn verre vriendin ook verheffen boven gemis, pijn en eenzaamheid?