Mijn enige gezelschap: een citroengele kanarie

Zelden heeft een vogel zo gezongen.....
's-Morgens zong hij als aan het venster zich het mauve, roze en oranje van de dageraad aankondigde; 's-middags als het zonlicht van het middaguur wervelende vlekken toverde op het lichtblauwe behang en bij mijn thuiskomst en bij het slapengaan, alsof het de enige (lots-)bestemming van een citroengele kanarie kan zijn het hoogste lied aan te heffen. (Tussendoor pikte hij weliswaar met gebogen kopje in zijn veren en strekte hij de vleugel soms wijd uit zodat deze afstond van het nietige lichaampje, schudde ritselend de veren op als een donsbed en piepte soms zachtjes.
Zijn lied troostte mij. Het leek of hij de tranen, waarvan hij aard, herkomst of doel niet kon weten of beseffen, wilde verdrijven, wilde wegwissen van mijn gezicht.
En tijdens de lange, doelloze uren waarin de leegte, eenzaamheid, verveling en nutteloosheid aan mij vraten als een kankergezwel, was hij bij me; mijn enige gezelschap; mijn citroengele kanarie......