Terugblik op Kerstmis 2013: Verdriet, Melancholie en Vreugde

Het is niet vanwege mijn verzakte oogleden, vanwege mijn grijze lokken of wegens de lijnen in mijn gezicht, dat ik vandaag op stap ga; Ik ben weliswaar razendsnel tot de "zestigers" gaan behoren, maar vandaag is het letterlijk mijn (lots-)bestemming mee te gaan met de "BoodSchappenPlusBus" naar een hotel in Gilze voor een kerstdiner; ik heb deze prijs gewonnen; het lot is onder anderen op mij gevallen.

Brede eikenhouten toegangsdeuren noden ons als het ware in een langwerpige zaal, met witte bakstenen wanden, gesierd door eveneens witte bloemstukken en door de onontbeerlijke Kerstboom. De tafels zijn keurig gedekt met wit linnen en er staan karaffen op met kristalhelder water en met een rode of donkerblauwe cursieve tekst. De kwieke serveerstertjes wisselen elkaar af in snelle opeenvolging en dragen na het aperitiefje zorgzaam en accuraat de gerechten aan; de tafels worden steeds rijker gevuld; men geeft elkaar de schalen aan die rouleren en circuleren te midden van de gasten.

En tijdens het diner is er muziek; een meneer met een rood- en zilverkleurige accordeon duwt het instrument beurtelings ineen en laat het uitwaaieren; nu eens overstemt het hem en dan weer is zijn stem luider en de muziek weeft als het ware kronkelende lijnen van klank in mijn innerlijk; brengt er een cadans teweeg van onuitsprekelijk verdriet en droefgeestigheid; een melodie vol melancholie en weemoed.
Toch stel ik me niet voor dat het verdriet zwaarder drukt op mijn hart dan op de harten van mijn tafelgenoten als zij door de feestelijk verlichte straten gaan en in de huizen de taferelen aanschouwen van feestelijkheid en geborgenheid, waarvan zij voorgoed uitgesloten zijn, verdreven als zij zijn uit het land waarin zij eens thuishoorden. Het is immers ook wegens onze (vermeende?) eenzaamheid dat wij vanavond zijn uitgenodigd.

Tenslotte laden de serveersters handig, vaardig en bekwaam de schalen op arm en bovenarm. We zullen weer afscheid nemen van de lampionnen bij de hoofdingang en door de stille, donkere nacht huiswaarts gaan, dankbaar voor onze sterke schouders, voor ons onvernietigbare hart.......