Achter de schermen/In de coulissen

Vanuit Restaurant "Carrousel" aan de Oude Markt in Tilburg heeft men aan de ene kant uitzicht op de gebouwen van Fontys Hogeschool voor de Kunsten en op de Muziekzaal met haar formidabele gewelfde dak en op de Schouwburg die haar naam draagt in donkerblauwe letters, en aan de andere kant op het portaal van de Heikese Kerk met haar roosvensters, geflankeerd door witte heiligenbeelden, en men kan zijn blikken naar wens over de verschillende taferelen en toonbeelden van architectonisch design laten dwalen, als men tenminste niet geboeid is door de andere bezoekers die op deze vroege zaterdagmorgen het restaurant bevolken, als hun blikken zich niet verbaasd en ergerlijk fixeren op en vasthechten aan jouw gestalte, vooralsnog eenzaam en alleen aan het tafeltje.
(Vermeld dient tevens te worden dat aan de Schouwburgpromenade joyeuze, wapperende vlaggen met recht aangeven, dat het "Winter in Tilburg" is.)
Gaandeweg, naarmate de morgen vordert, wordt het drukker in het restaurant en kan ik twee kennissen begroeten; een medebewoonster van mijn straat die al vijfentwintig jaar in kennelijk isolement tegenover mij woont en die verdiept is in het inderdaad "mateloos interessante" Brabants Dagblad, dat, zoals gewoonlijk, bol staat van "human interest" en een ex-vriend wiens echtgenote sinds anderhalf jaar is vervallen tot een neerslachtigheid, die haar kwelt als zelden voorheen.
De vrijwilligster die nu binnenkomt en die zich opgeworpen heeft mij bij te staan in mijn eenzaamheid, is plotseling opgeheven tot het niveau van volledige gelijkwaardigheid en volwaardige vriendschap na haar verhaal/bekentenis over de vreselijke ziekte waaraan haar zus onlangs ten prooi is gevallen, hetgeen in mijn optiek op merkwaardig toepasselijke wijze kan worden gesymboliseerd en geïllustreerd door het wandvullende kunstwerk van de hand van Karel Appel dat we later op de morgen in de Foyer van de Schouwburg gaan bezichtigen, voorstellende twee abstracte en op welhaast clowneske wijze in oranje en blauw uitgebeelde gestalten tegenover elkaar, voor mij symboliserend de gelijkwaardige uitwisseling in een relatie. En ook de muziek die op de achtergrond weerklinkt: "Keep your head up, keep your heart strong" schijnt zich op toevallige wijze aan te sluiten bij het thema van onze recente conversatie in het restaurant.
Met een gezelschap dat kennelijk bestaat uit notoire "theaterdieren" bezichtigen we later de luxueuze en op "grootse en meeslepende wijze" ingerichte muziekzaal met haar plafondverlichting in zuurstokkleuren en de Schouwburg met de ronde zaal waarin het donkerrode pluche domineert, die merkwaardig contrasteren met de armoedige, schamele achterkamertjes, de kleedkamers en artiestenkamers, een mijns inziens te armoedig onderkomen voor de balletdansers, acteurs en actrices en musici die de theaters frequenteren. Een biljarttafel, een in mijn ogen uiterst merkwaardig meubelstuk dat hier geheel misplaatst schijnt, completeert het geheel en de anekdote doet zelfs de ronde dat een van de coryfeeën van het Nederlands cabaret zijn publiek liet wachten om zijn biljartpartijtje af te maken....
Ook de coulissen van de schouwburgzaal, die overigens vele herinneringen oproepen aan mijn jeugd- en schooljaren, en die zo imposant leken toen ik twaalf was, maken nu ik zestig ben geen indruk meer........