Op de vlucht/De vluchtwegen van een kind

Plotseling keek ik onlangs door de openslaande deur van Fitnesscentrum "Stuyvesant" in Tilburg in het totaal veranderde en verouderde gezicht van mijn jeugdvriendin, die mijn naam draagt: "Ineke"

Ineens ben ik 50 jaar terug in de tijd en doorkruis ik met haar de grauwe straten van onze arbeiderswijk.
Met onze rijke, kinderlijke fantasie hadden we ons een fictief, imaginair gangenstelsel onder de stad geschapen, een labyrintisch circuit onder het alledaagse plaveisel van de straten, waarin we naar wens konden onderduiken als we stil bleven staan en het toverwoord "ondergrondse doorgang" uitspraken.

Overigens zouden ongetwijfeld iedere avond de uilen aan ons geopende slaapkamerraam komen, die ons mee zouden voeren naar verre streken, naar een sprookjesrijk onder de indigoblauwe nachthemel......

En - Ineke's moeder heeft het geboekstaafd - inderdaad waren we eens werkelijk weggelopen. Ik droeg het helgele vest en we brachten het tot het Piusplein waar een klok met ouderwetse, zwarte letters het tijdstip kwart voor tien aangaf. De buurt was in rep en roer en iedereen werd ingezet om ons te zoeken. Toen we gevonden waren, was mama woedend.

Toch vond ik het slaag altijd zo gewoon. Het hoorde er gewoon bij. Werd niet ieder klasgenootje op soortgelijke wijze thuis afgeranseld?