Afscheid van een fabriek

We schrijven de drieëntwintigste februari 2014.
In het Nederlands Textielmuseum ga ik vandaag afscheid nemen van een fabriek, van de AaBe-fabriek die in mijn jeugd haar beschermende muur uitstrekte naast ons arbeidershuisje en onder wiens rokende schoorsteen, die in trotse rode en gele neonletters haar naam droeg aan de bovenzijde, ik opgroeide. Onderweg hoor ik in de verte zondagse galmende en beierende klokken en het bescheiden groen aan de struiken is nog nauwelijks ontluikt.
In het restaurant van het museum nip ik eerst nog aan een kop warme chocomel.
Hier staan de machines en getouwen opgesteld die mijn stad haar bloei hebben verleend, en die alleen hier nog altijd nijver gonzen en weerklinken. De industrie moest onvermijdelijk teloor gaan.
Op een fraai schilderij met dubbelportret staan onder onheilspellende luchten de deftige, welgedane en elegante fabrieksdirecteuren Ferdinand Adolf Leonard en Gijsbert Leonard van den Bergh (de oudste met wandelstok en horlogeketting) afgebeeld, die hun bedrijf door crises heenloodsten en zelfs door de slopende, helse toestand van 1929.....
En meer kleurige litho's en prenten, waaronder die ene, legendarische, poëtisch aandoende prent van de arrenslee met daarop enkele fraaigeweven, kleurrijke dekens, aangestuurd door een elegant, lieflijk hert met prominent gewei en met dik ingepakte Laplanders er omheen die schijnbaar tevreden en goedkeurend toekijken, te midden van een sneeuwlandschap, herinneren aan de glorietijd.
En daar liggen in een vitrine ook de dikke boeken gelardeerd met aantekeningen in inkt en ouderwets handschrift, met de vele staaljes van kunstig geweven dekens in stemmige kleuren.
Het is of ik in het museum afscheid neem van mijn jeugdjaren die als het ware ondergesneeuwd zijn door de voortsnellende tijd en waaruit ook de fabriek niet weg te denken valt......