Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)
Overgegeven aan de onverbiddelijke dood......

De lente was overdadig en uitbundig; een nieuw licht overspoelde de wereld, narcissen en krokussen tierden welig.
Terugkerend van de Dienstapotheek waar ik gelukkig medicatie kon bemachtigen tegen mijn zware hoest, zag ik in het bushokje bij de bushalte een dood vogeltje liggen; de oogjes waren gesloten, het rode borstje was zichtbaar; stakerig, kwetsbaar en weerloos staken de als verlamde pootjes onder het lichaampje uit; het beestje was overgegeven aan de onverbiddelijke, bittere, ongenadige dood en een intense weemoed steeg in me op om de weerloosheid, de liefheid, de kwetsbaarheid in het algemeen en om die van het diertje in het bijzonder.
Twee kennelijk Somalische dames kwamen me gezelschap houden; de traditionele hoofddoek om, sneakers onder de enkellange, bont gedecoreerde rokken. "Pas op, mevrouw" waarschuwde ik een van hen "daar ligt een dood vogeltje, trapt u er niet op!" Met een achteloos gebaar pakte ze het kadavertje op en wierp ze het in een uithoek. Ik zei er niets over en de dames vroegen me nu in gebrekkig Nederlands waar ik woonde en waar ik naar toeging. De bus kwam voorrijden, we stapten in en onderweg giechelden ze nog wat met elkaar.