(Zelf)bespiegeling
Een toekomst als vergadertijger?
Een nieuw decor, een nieuwe maskerade, een nieuwe schijnvertoning......

In een voorjaar, dat ongetwijfeld door velen bejubeld, maar door mij verafschuwd wordt om moeilijk nader te definiëren redenen, zoals hoogst onaangename sferen en stemmingen (zoals eenieder weet houden de vertwijfeling, de eenzaamheid en de wanhoop geen halt voor uitbottend groen en kwetterende vogeltjes) ben ik opnieuw aangetreden om deel te nemen aan wat ik het "banencircus" zou willen noemen, na een "carrière" in het bedrijfsleven en overige sectoren van de maatschappij die men gerust desastreus, onfortuinlijk en onheilspellend zou mogen noemen.

Ik had nooit geweten dat ik mijn toekomst zou vinden in een langgerekt, smal, modern gebouw met vele vergaderzalen, enigszins bezijden de snelweg die Tilburg met Breda verbindt, vlakbij de oude Broekhovenseweg, waar in mijn jeugdjaren een molen en een neogotische kerk het straatbeeld domineerden; gebouwen die ik me nog zo goed herinner.
De lange Broekhovenseweg herbergt vele panden, sfeerloze woonhuizen, waarvan men het ten dele vervallen en verwaarloosde innerlijk kan beschouwen met de verwondering die welhaast tot een karaktertrek is uitgegroeid, de verwondering waarmee men waarneemt, constateert en tracht te beschrijven. Tot mijn verbazing word ik bij aankomst getrakteerd op gebak en knuffels; men is blij met mij en heeft hoge verwachtingen van het notuleerwerk, dat ik inderdaad best graag doe, en dat zelfs voor mij een verkapte vorm betekent waarin ik mijn schrijfvaardigheid kan bevorderen, zij het op "oneigenlijke" wijze.
Ik mag niet vergeten dat mijn baantje slechts een vrijwilligersbaantje is, matig beloond, maar dat mij als notuliste de "gelegenheid" biedt mij afzijdig te houden van het gekonkel, het geroddel, de agressie en wat dies meer zij, die op de werkvloer "gang und gäbe" zijn en daar welig tieren. Voor mij dus ook niet de sleur van de dagelijkse eentonige werkzaamheden en ik hoef 's-morgens ook niet altijd de confrontatie aan te gaan met de "naakte" werkelijkheid en kan nog even in de sluimer blijven steken die mens en werkelijkheid verdoezelt, met een gouden waas omringt.

Zo heeft mijn lotsbestemming mij voortgestuwd naar een nieuw decor, naar een nieuwe maskerade, naar een nieuwe schijnvertoning.....