Onvoltooide liefde
Ze heeft me nog gezegd, nadat ze een blik had geworpen op de wandklok, die daar ongetwijfeld
tot op de huidige dag de seconden en minuten weg tikt: "Zeven uur, dat is een mooie tijd"
(We dronken samen een glas vruchtenbowl in dat sfeerloze "restaurant", in die gemeenschappelijke
ruimte van het zorgcentrum, waarnaar ze verbannen was).
Ik heb geen afscheid kunnen nemen van Degene die me mateloos en onvoorwaardelijk vertrouwde,
die me liefhad zoals niemand anders ooit, maar wiens liefde en toewijding zozeer en zo lang verdacht
waren gemaakt gedurende de goede jaren die we nog zouden hebben kunnen beleven, door malafide
hulpverleners; ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder; haar brein was vertroebeld
toen de verplegers kwamen en ze naar haar naam vroegen, die ik zo diep verdrietig uitsprak;
de naam "Mini", afgeleid van haar doopnaam "Hermina", de naam die haar vader zijn "zondagskind"
had toebedeeld. Ze heeft de bittere drank van het leed zo vaak moeten drinken en de bitterheid
legde beslag op haar hart, ziel en verstand gedurende die laatste jaren.....
Wat zou ik er niet voor geven eenmaal met mijn hand door haar haar te strijken, eenmaal uit te spreken
wie ze voor mij is geweest en gebleven: mijn onvervangbare moeder......
|