Mijn gouden klokje uit Middelburg....

Ik heb het gouden klokje met de zwarte cijfers op de wijzerplaat niet kunnen verkwanselen, niet kunnen verpatsen, hoewel mijn armoede daar de grootst mogelijke aanleiding toe scheen te geven; mijn arme vader die van chique kunstvoorwerpen hield die hem schenen te troosten met zijn ongeluk, heeft het eens, in een tijd die ver achter ons ligt, meegebracht uit Middelburg en lang heeft het de schoorsteenmantel gesierd in mijn goede, oude, ouderlijke huis. Nu vormt het een van de laatste herinneringen aan de man die mijn eerste mentor en autoriteit was, wiens weerloosheid en kwetsbaarheid MIJN weerloosheid en kwetsbaarheid zijn, aan de man die zo lang de kwetsuren, de lompheden en de grofheden van zijn lompe, kleinburgerlijke mede-ambtenaren op het zozeer door hem gehate belastingkantoor moest verdragen en die thuis wegzonk, wegvluchtte in dromerijen, in visioenen, fantasieën en mijmeringen over een andere verheven wereld van kunst, schoonheid, harmonie, muziek en liefde.
Zijn hart is mijn hart, zijn verstand is mijn verstand, zijn gevoelsleven is mijn gevoelsleven, zijn handen zijn mijn handen......