Treurnis in het Heidepark
"Als een Alien"

Toegegeven: het Heidepark omringt als een groene, beschermende gordel de gebouwen van de inrichting voor zwakbegaafden.
Toegegeven: de zomer overgoot, overstroomde, overwelfde de wereld. Het kon niet ontkend worden dat de natuur feeëriek was, dat de landelijke villa met haar glanzende deurstijlen en witte muren tot de verbeelding sprak, dat de lanen waarover we voortstapten elegant omzoomd waren door bloeiende lichtpaarse rododendrons.
Maar mijn treurnis en droefheid overheersten. Het onbegrip van mijn wandelgenote, tot uiting komend in spaarzame, futiele opmerkingen; tevens haar intense zwijgzaamheid die zich uitstrekte over een periode van twaalf lange jaren hadden inmiddels ronduit monstrueuze vormen aangenomen, zodat ik vermoedde dat ze stijf stond van de vooroordelen ten aanzien van mijn persoon. Toegegeven: ik heb een desastreus verleden maar dit kan bezwaarlijk aanleiding zijn tot vooroordelen, misverstanden en onbegrip die getuigen van geborneerdheid en van een ongenuanceerd, bekrompen standpunt dat grenst aan discriminatie.
Zijzelf had steeds als het ware "incognito" aan mijn zijde voortgestapt. Totaal onwetend was ik gebleven over wat haar bezielde, over haar gedachtespinsels en gevoelens, over haar opleiding, jeugdervaringen en wat dies meer zij.
De gedachte, die welhaast uitgegroeid was tot een overtuiging, had steeds meer postgevat bij mij dat ze me was gaan beschouwen als een "Alien", als een wezen van een andere planeet, als een "Marsvrouwtje", een wezen zonder gevoelens, gedachten, toekomstplannen, etcetera etcetera.