Na de bekentenis.....
Weerzien met de Regte Heide

De noot is gekraakt, het vlies is gescheurd, het zegel dat gehecht was aan de geheimzinnige brief is verbroken; de bekentenissen zijn van de lippen gerold van mijn mysterieuze wandelgenote, die gedurende twaalf lange jaren iedere zondagmiddag stilzwijgend naast me heeft voortgestapt; de tragiek van haar levenslot heeft zich geopenbaard aan mij; een traject van drieëntwintig operaties moest de aangetaste borsten reconstrueren, maar de pijn is gebleven, zonder dat de morfine ooit hielp.
Nu moet de Natuur troosten; een cirkel van vliegenzwammen in het late seizoen; de lange zomerse schaduwen die zich over ons pad leggen en waarvan zij zozeer houdt.
De Regte Heide wilde ze graag weerzien, die haar zoveel troost bood, eens, in haar zozeer getormenteerde en hopeloze bestaan. We hebben de lila bloempjes van de heide weergezien en de toren van de Rielse kerk met haar gouden uurwerk, die zich slank, fier en statig verhief in de verte, achter bosschages en boomgroepen.
Mijn vriendin heeft me gevraagd een gedicht over "Brabant" voor te lezen op haar begrafenis....