Angstvisioen of toekomstdroom?

Als de ongenadige tijd zover is voortgekropen en voortgeschreden dat de bleekblauwe morgenhemel aan mijn venster verschijnt, weet ik dat er appel voor me wordt geblazen.....
God verhoede dat, ongezien en onbetast, de dodelijke ziekte al heeft postgevat in de weke welvingen, in de zachte, tedere lobben die, als een halve, denkbeeldige citroen, rusten op mijn bovenlichaam, aangebracht en geconstrueerd door een meesterlijke architect van onbekende origine; de tedere kussens van mijn vrouwenlichaam, mij, indien mogelijk, nog dierbaarder dan mijn bloed, dan mijn adem, dan mijn hart dat vooralsnog onversaagd tegen mijn ribben bonkt....
Hoe dit ook zij; de harde platen, de mechanische ogen van de onverbiddelijke apparatuur zullen beslissen en besluiten en aan dit besluit zal geen ontkomen zijn.
Op de Röntgenafdeling siert een wandvullende afbeelding van een uitvergrote blauwe en rode roos de muur. Moet dit tafereel tot troost dienen voor de wachtenden die in angstige spanning en met onbestemde vermoedens van mogelijk onzegbaar en onvoorstelbaar toekomstig onheil hier de wachtkamer bezetten?
Het telefoontje is snel gepleegd, de volgende morgen in alle vroegte: de onpersoonlijke stem van de doktersassistente verklaart: "Er zijn geen afwijkingen gevonden bij uw mammografie"
Zal dan toch de weidse, wijde hemel van maart zich weer voor me ontvouwen en uitstrekken, zal ik dan toch op mijn aanstaande tweeënzestigste verjaardag weer kunnen snuiven aan een boeket zomerrozen?