Aan de oma die ik nooit gekend heb.....

Ach oma, hoe zorgelijk en ouwelijk sta je op die foto uit 1955 in je zwarte kledij! Je was toen al ziek en met mijn vroegste intuïtie besefte ik dat die geheimzinnige ziekte je sloopte en dat je daarom altijd op die sofa lag in die verduisterde kamer in dat oude, bouwvallige huis.
Ach oma, hoe graag had ik je gekend! Hoe graag had ik je getuige gemaakt van mijn schoolwerk, van mijn kinderspel, van mijn jeugdige avonturen, van mijn vriendschappen! Over mijn eerste stapjes, over mijn eerste woordjes ben je vast niet verbaasd geweest. Hoe vaak had je dit meegemaakt met je dertien dochters en zonen!
Oma, je bent bezweken aan de noodlottige ziekte die ik - maar God verhoede dit! - ook mogelijk meedraag in de genen die je overdroeg.....