Steffie en Zara: Herinneringen aan mijn oma

Tijdens een wandeling door het Brabants Natuurmuseum zagen ik en mijn vriendin, naast al die andere schitterende en ontroerende, zij het opgezette, dieren zoals katten, vossen, kraaien, sperwers etcetera ook die lieflijke Zwitserse honden met hun zo koninklijke en elegante natuurlijke bontjassen en met het vaatje cognac om de hals: de Sint Bernhardshonden......
En ach, hoe herinnerden ze me aan jou, mijn oma en aan het plakboek waarin je de kleurige afbeeldingen van het stripverhaal over Steffie en Zara, de Zwitserse honden, voor mij plakte....
Oma, je was onderwijzeres geweest en hoe leuk moet je het gevonden hebben mij, je eerste kleindochter, het schrijven en lezen, nog vóór mijn zesde levensjaar bij te brengen! (En inderdaad tekende ik ijverig de kersjes en huisjes van de optelsommetjes die je me dicteerde, gezeten aan mijn eigen kleine tafeltje....)
Later stond mijn trotse portret van een eenentwintigjarige jonge vrouw op je dressoir en bij jou, alleen bij jou mocht ik komen na de dolzinnige, tragische escapades van mijn turbulente jeugd en samen dronken we, mijn oma, uit je ragfijne, porseleinen kopjes....
Ik heb je af moeten geven, over moeten geven aan het onachterhaalbare, aan het onherroepelijke en een onstuitbare rivier van tranen verblindt mijn ogen nu en stroomt over mijn gezicht, tweeëndertig jaar na ons afscheid.......