Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant (vervolg)
De troost van bosanemoontjes

We waren op die lentedag, die kennelijk het immense en alomtegenwoordige leed van de wereld getrotseerd had en stralend en schitterend met licht en bloemen van velerlei makelij een nieuw seizoen representeerde, de witte bosanemoontjes gaan bewonderen die zomaar uitbundig krioelden op de rulle bosgrond tussen de kale boomstammen en die zij zo liefhad.
Mijn merkwaardige wandelgenote die jarenlang zwijgend naast mij had voortgestapt was als weinig anderen op de hoogte van vele natuurverschijnselen die zich her en der manifesteerden in de bosgebieden, weidevelden en landerijen van de Midden-Brabantse natuur en die zij uitsluitend met haar hoogstpersoonlijke en welhaast tot cliché verworden uitdrukking: "Prachtig!", "Prachtig!" bewonderend placht te omschrijven en die haar naar mijn vermoeden tot ultieme, enige en ondanks alles wel schrale troost schenen te dienen, vooral nu ziekte en verval verontrustend voortschreden in haar leven....
Niettemin moest ik haar verzekeren, toen ze me afsnauwde en mijn tranen teweeg bracht, dat haar weliswaar en onmiskenbaar gigantische leed, hoewel groter van omvang dan dat van mij, zonder twijfel toch niet het enige leed ter wereld was en dat ik mij het recht op mijn gevoelens, van welke aard dan ook, toeëigende en ook het recht op mijn tranen.....
In een bescheiden hoekje, tussen de metalen spijlen van de oprijzende poort van het kerkhof, dat we later die dag bezochten, stonden de fragiele gele bloemetjes van het speenkruid, onmiskenbaar teken van een nieuwe lente, te bloeien en mijn metgezellin vroeg me ze met de lepel, die ze me aanreikte, met wortel en tak uit te graven.
Deze tooi was bestemd voor het graf van haar ouders, gesitueerd op een van de andere kerkhoven, waaraan ook Tilburg zo rijk is. Niemand zou volgens mijn "vriendin" na haar dood, die nu ook aanstaande leek, en die op hoogst betreurenswaardige wijze maar al te spoedig plaats zou vinden, in de toekomst het graf nog verzorgen....