Als een schip zonder tuigage.....

......en de dag is gekomen, die onvermijdelijk eens aan moest breken waarop we al de lieflijke, kunstige, elegante en curieuze spulletjes waarmee we opgegroeid waren, de zo vertrouwde snuisterijen en getuigenissen van onze jeugd die mama nog lange jaren vergezeld hadden in de bejaardenflat rücksichtslos één voor één in een vuilniszak moesten deponeren om ze mee te geven met het oud vuil....De hardheid die we ons gaandeweg steeds meer hadden moeten toeëigenen, zegevierde ook steeds meer....Het flatje, mijn laatste ouderlijk huis in deze wereld raakte nu meer en meer onttakeld als een schip waarvan de majestueuze en koninklijke tuigage is gesloopt, als een onteerde vrouw die men de sieraden van haar jeugd heeft afgepakt. Nieuwe bewoners zouden nu spoedig de woning in bezit gaan nemen.
Nooit meer zou ZIJ, trouw en toegewijd, op me wachten in de schemeruurtjes wanneer we de zaken van de dag zouden bespreken, nooit meer zou de immense en tedere en zo toegewijde moederliefde mijn deel worden en verarmd, voorgoed verarmd en onttakeld moest ik de futiele jaren die mij nog restten, onder ogen zien......