Alleen Henri is nog gekomen......

In die dagen, zijn laatste dagen, die hij, geluierd en extreem vermagerd, doorbracht op St. Jozefzorg, in het bed op de ziekenzaal te midden van de anderen of in het kleine ziekenkamertje (zijn hand reikte soms in een machteloos en vergeefs gebaar nog naar het orgaan tussen de benen), in die dagen kwam van de collega's alleen Henri hem nog bezoeken, de goede, trouwe Henri die stilzwijgend naast zijn bed uren doorbracht.... De anderen hadden eerder afscheid genomen na zijn veertigjarige "carrière" van klein ambtenaartje aan het gehate kantoor, tijdens welke ze niet hadden nagelaten hem te bespotten, te kwetsen en te beschimpen, met het futiele geschenk, dat hij niettemin graag had willen bezitten, het luttele boek waarin ze voorin hun handtekeningen hadden gezet: de "Max Havelaar" Hij was mijn vader. Hij schonk mij de encyclopedie, waarvoor hij eens gespaard had, in die jaren na de oorlog, de E.N.S.I.E. die steeds in mijn ouderlijk huis als een pronkstuk op de boekenplank in de huiskamer had gestaan, omdat hij kunst, filosofie, literatuur en de wetenschappen boven alles vereerde. Hij was mijn vader en zijn hand verkilde in die van mijn moeder toen hij de porseleinblauwe ogen voorgoed moest sluiten. Ik ben getuige geweest.....