Een vogel troostte mij met zijn lied.....

In die tijd hield ik in mijn kamer, in een kooi, een kleine citroengele kanarie die op zijn kopje een mosgroen vlekje droeg.....

Vaak, als de tranen opwelden achter mijn ogen om mijn eenzaamheid en armoede, vroeg ik het beestje: "Zing eens een liedje voor het vrouwtje".
De vogel scheen mijn wens te begrijpen met de minieme hersenen die ook hem als levend wezen te midden van levende wezens waren toebedeeld en dan hief hij zijn lied aan: zijn jubelende zang weerklonk door de kamer; hij bewoog zijn fragiele lichaampje als in een uitbundige dans; met trillende snavelhelften en een opgezwollen keeltje getuigde hij van de troost, die hij mij, onwetend en onbewust, bracht.....