Als een onvolwaardige actrice....

Toen de rozen in je stadstuintje dat je zorgvuldig placht bij te houden, hun volle, zomerse bloei bereikt hadden, kwam jouw mededeling: "Ik ga voor enkele maanden naar Paramaribo; vrienden daar hebben me gevraagd wat werkzaamheden te komen verrichten"
Het werd mij koud om het hart; ik dook onmiddellijk in de ontkenning en begon mij te gedragen als een onwerkelijke, onvolwaardige actrice....Ik huilde niet, ik schreeuwde niet, ik gaf geen liefdesverklaring af, maar ik versteende, ik verlamde, ik verkrampte. "Ga dan maar, het is je gegund", waren de onheuse woorden die van mijn lippen kwamen, terwijl ik wilde uitschreeuwen: "Zeg me dat het niet waar is!"
Mijn stad omringde me, mijn trouwe stad, mijn Tilburg, op mijn weg naar mijn stille woning....