De militaire jurk

We hadden die middag in allerijl de "militaire" mini-jurk van indigoblauwe stof in elkaar gezet, mijn moeder en ik; de epauletten moesten nog op de schouders en afgezoomd worden met goudgele biesjes. Ik zou er de maïsgele kniekousen bij dragen en de mosgroene, elegante, suède schoenen met het kleine hakje.
We schreven 9 december 1967 - ik was 14 jaar. Het feestje zou plaatsvinden in de woonkamer van het huis van een klasgenootje en ik zou "mijn" Rafaël ontmoeten en de hele avond met hem dansen op de klanken van muziek van The Monkeys ("What could it mean to a day dream believer?").
De geur van het lichtgrijze corduroy colbertje van Rafaël die ik na die avond in gedachten "mijn engel" noemde, staat me nog steeds bij. Hij was 16 en woonde aan de Ringbaan West en was in mijn ogen een oudere, wijzere, beschermende vriend, eigenlijk al een man in mijn kinderogen. De klasgenootjes dachten na die avond dat ik een vriendje had maar Rafaël heb ik nadien nooit meer gezien. Soms meende ik hem te herkennen in een jongen die ik ergens vluchtig waarnam, in de bibliotheek, op straat of in de bus en in de nacht fietste ik nogal eens langs zijn ouderlijk huis.
De spurt voor het eindexamen begon. Ik legde mijn kinderlijke fantasieën af; ik moest mij onderwerpen aan de "kadaverdiscipline".
Mijn ontmoeting met mijn engel was een klein eilandje in de tijd geweest, een schot voor de boeg misschien, dat een sprookjesachtige, romantische belofte inhield die nooit meer ingelost zou worden.
Het was wellicht de vroege lente geweest van mijn leven zonder zomer....