Ontmoeting in de Fabriekstraat

Het was een nog zonnige dag, eind september, toen ik hem tegenkwam in de Fabriekstraat. Hij voerde een bont-gevlekte, middelgrote hond met flaporen aan de lijn die "onbeschaamd" en gretig zijn neus wenste te steken in een slordig weggeworpen doosje dat frites of een andere snack had bevat. De man stond perplex en quasi-verontwaardigd, verbaasd, maar toch ook geamuseerd mopperde hij op het dierbare beest. "Kijk hem nu toch!" riep de hondenbezitter uit. "Krijgt hij thuis niet genoeg te eten?" suggereerde ik voorzichtig maar vanzelfsprekend was geen twijfel mogelijk over de ultieme, tedere zorg aan de lieveling besteed. Daarop veronderstelde ik, niet ten onrechte: "Hij wil profiteren waar hij maar kan". Deze uitspraak bleek instemming op te roepen en op ons gedeelde inzicht te berusten en tot een afdoende, bevredigende conclusie te voeren omtrent het hondengedrag: "Ut is net unne mens" verklaarde de man. Daarop scheidden onze wegen.