Het sneeuwballengevecht

In die tijd (het moet in 1965 geweest zijn) droeg ik zoals te doen gebruikelijk mijn dikke bril met de jampotglazen, mijn bloempotkapsel, de onelegante, stijve kleding die we thuis toegestuurd kregen van een nichtje en niet te vergeten de hoge "Forma Natura" orthopedische schoenen waarop ik mij harkerig en stijf voortbewoog. Vermeld moet verder nog worden dat mijn scheve tanden de weldaad van de orthodontie altijd al hadden moeten ontberen.
Dit alles in radicale tegenstelling tot het florissante uiterlijk van velen van de overige meisjes uit de klas, die bijvoorbeeld lang blond haar hadden, soms samengebonden in een paardenstaart en wiens moeders ijverig de naaimachine hanteerden om hun dochters te doen verschijnen in de meest modieuze creaties.
Ik was een uitzondering, maar het feit dat ik zozeer de risee en de outcast was, culmineerde op een winterse dag in een sneeuwballengevecht waarbij allen zich tegen mij keerden en ik letterlijk het mikpunt vormde van hun aanvallen met sneeuwballen, die mij de bril van het gezicht deden vallen en huilend deden vluchten naar de veilige haven van het ouderlijk huis, door het gangetje achter de arbeidershuizen en door de hoge poort die ons tuintje begrensde.
Het sneeuwballengevecht vormde voor mij de bevestiging van hun haat en vijandschap die ik me voorheen toch niet in die mate bewust was geworden, de bevestiging een uitzondering te zijn die men bezwaarlijk kon accepteren, de bevestiging anders te zijn, buitengesloten te worden van hun kinderspel, van hun saamhorigheid en vriendschappen.......