Bij de nieuwe brug/op Fatima
"Vom Heimat, Garten, Haus und Baum ist nichts geblieben als mein Traum"(Hermann Hesse)

We hadden koers gezet naar Tilburg zuid en naar de sombere appartementen uit donkere stenen, die met hun prominente, naar voren springende balkons gelukkig wel uitzicht bieden op het kabbelende water van de Piushaven, bekroond door de nieuwe brug.
Te langen leste hadden we ook het uiterst troosteloze winkelcentrum nabij de voormalige AaBe-fabriek bereikt.
De bebouwing in de contreien van het laatste ouderlijke huis dat ik in deze wereld heb bezeten, was onherkenbaar veranderd. Alleen de gevel van de oude fabriek stond nog overeind als een misplaatst souvenir aan de gloriejaren van de Tilburgse textielindustrie. De hele omgeving is daar verworden tot een potpourri, tot een mallemolen van architectonische chaos en van misstanden die hun weerga niet kennen.
En het is niet goed vertoeven te midden van de kille en haast hallucinatoir te noemen relicten van de koortsdroom van de onbekende architect. De supersonische winkelketen kent een sfeerloos, kaal interieur, vormt een broeinest van consumptie en ligt daar misplaatst, naast andere staaltjes van architectonisch wanbeleid, zoals de nieuwe huizen die op wonderbaarlijk en vreemd aandoende wijze oprijzen naast het restant van de kerk, de hoog oprijzende toren.
Daar, in die contreien, was eens mijn thuis; daar wachtte eens de allerliefste nog op mij in een kamer vol oud hout, kunst en glaswerk. Daar volvoerde ik eens mijn zwerftochten met Haar, door het Leijpark, door de grauwe straten.
"Vom Heimat, Garten, Haus und Baum ist nichts geblieben als mein Traum".