Verdriet om een foto

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk met de hulpeloze, kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus met de stakerige beentjes, zo schuldeloos, onnozel, in mijn richting kijkend.
En ikzelf in het jurkje met de pofmouwtjes dat ik me nog zo goed herinner; opgetogen, blij in de camera kijkend, verlegen steun en bescherming zoekend bij vader.
We schrijven 2015; mijn levenslange kameraad is ziek, geschonden; in weke, kwetsbare regionen van haar brein heeft zich een brutale indringer genesteld die verlangt naar uitbreiding van zijn territorium; zij, de allerliefste, de dierbaarste was me eens gegeven; hulpeloos en zo kwetsbaar en nog onwetend over het grenzeloze onheil dat een misdadige onbekende uitstort over de wereld en dat ons op schijnbaar onvermijdelijke, onherroepelijke wijze moest treffen in ons hart en in de meest intieme, meest dierbare verbintenis die ons als een zo groot geschenk van het leven en kennelijk voor altijd gegeven was.....