Bij de kapper

Het lijkt me niet verwonderlijk dat de zwarte leren fauteuils in de exclusieve kapperszaak die staan opgesteld voor de grote spiegels goeddeels onbezet blijven in deze tijd van crisis. Vanaf de tweede verdieping heb je, als je bij het raam zit, een riant uitzicht op het plein, het Pieter Vreedeplein, nog maar onlangs gepromoveerd tot nieuw en trendy stadscentrum, maar mijns inziens ten onrechte. De kale, supersonische, zilverachtige of asgrijze gevels doen niet gezellig, sfeervol of gemoedelijk aan, de massaproducten die in de grote bazars verkocht worden zijn bijvoorbeeld aan mij slecht besteed en lijken me meer iets voor de "Barbiepoppen", die je dan ook vanuit je hoge positie bij de kapper het plein ziet oversteken en de winkels her en der aan ziet doen als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin en de kapster, die mijn hoofd al te hardhandig masseert en mijn haar knipt voor een veel te hoge prijs, lijkt me ook zo'n "pop", weggelopen uit "Elle" of "Cosmopolitan". Snel en routineus doet ze haar werk, maar ik verlang naar mijn Turkse kapper, elders gevestigd, die niet zo'n harde, meedogenloze handen heeft en die gelukkigerwijs de gewoonte heeft vóór de knipbeurt bij wijze van prelude eerst maar eens welhaast liefkozend mijn hoofd te strelen in een vluchtig gebaar dat mij nauwelijks beroert.....