Het doodshoofdvlindertje

Het kerstkaartje arriveerde op één van die stille en milde dagen, juist vóór Kerstmis, voorboden van het jaarlijkse feest dat hoe dan ook, ondanks haar feeërieke, glorieuze en magische sfeer en uitstraling bezwaarlijk het immense leed en het wereldwijde onrecht, dat blijft floreren als hardnekkig, taai onkruid dat weerstand blijft bieden aan de zeis van de ijverige tuinman, niet kan vereffenen.
Het kaartje toonde wat kennelijk een doodshoofdvlindertje moest voorstellen, dat uitgebeeld was met het onvervangbare artistieke talent van mijn liefste en dat kunstig en subtiel was weergegeven.
Moest deze kerstgroet verbeelden dat zij, mijn arme, goede zus angstig fladderde als een insect rond de flakkerende lamp van de doodsangst en het doodsverlangen, dat zij wankelde op de evenwichtsbalk van ziekte en aftakeling waar zij ieder moment van af kon vallen? Door het oplaaiende vuur tussen ons, door de woeste golven van de misverstanden, die symbolisch waren voor het voorgoed verstoorde contact en voor de verbroken communicatie, was mijn bloedverwante met wie ik ondanks alles door de nauwste en engste banden van zielsverwantschap verbonden ben, onbereikbaar geworden en weigerde zij mijn toegestoken hand....
Het petieterige, aandoenlijke kaartje prik ik niettemin tegen de wand van mijn kamer van overjarige vrijgezel als een souvenir, als een hardnekkig bewijs van het bestaan, van de strijd en worsteling van Haar, die ik toch boven alles liefheb.......