Herinnering aan “onze” berkenboom

Hoe levendig herinner ik mij hoe zich in het kleine tuintje van ons arbeidershuisje waar wij in 1959 gearriveerd waren na onze verhuizing vanuit het kapitale pand waarin ik mijn vroegste jeugd had doorgebracht, een berkenboom verhief en zij haar takken die ontsproten aan de zwart-wit-gemarmerde stam “opgewekt” en “optimistisch” ten hemel uitstrekte.
(Ook de geur van stijfsel en van behangerslijm zal me altijd aan onze verhuizing herinneren. Mama had op ooghoogte in ons slaapkamertje een bonte strook met kleurige afbeeldingen doen aanbrengen en aan de hand daarvan zongen we kinderliedjes voor het slapengaan).
De blaadjes van onze boom ritselden lichtjes onder het briesje van alle seizoenen en ik tekende haar fijne vertakkingen en bladertooi na in mijn schetsboek.
Onze moeder hield ontegenzeggelijk veel van “haar” berkenboom en zij sloeg haar liefdevol gade als zij haar zomertooi ontvouwde en als zij in de winter kaalheid droeg.
Het sneed ons door het hart toen latere bewoners meedogenloos het kapmes legden aan de stam van onze boom.