“Bergsteigen und Wandern im Tuxertal”

In de laden van mijn oude, eikenhouten bureau, dat mijn moeder voor mij kocht toen ik te midden van mijn familie nog de erenaam “studiehoofd” droeg en zestien jaar oud was, vond ik onlangs een lichtgroene kaart, waarop de trotse zwarte letters prijken: “Bergsteigen und Wandern im Tuxertal”.
En waarachtig, twee stempels op het kaartje getuigen van mijn inspanningen en van mijn klim tegen de steile wand van die heuvels in die lang-vergeten schitterende zomer van mijn jeugd.
Als het boekje vol was geweest met stempels had ik de gouden of zilveren medaille kunnen verwerven die het “Fremdenverkehrsverband Tux” als beloning voor een dergelijke prestatie verstrekte.
Ik was met mijn jeugdvriendin Lucia, die, nu ik 63 ben, nog altijd trouw aan mijn zijde loopt, naar Lanersbach in Oostenrijk gereisd. De blauwe hemel strekte zich kennelijk welwillend hoog boven ons uit.
De wandelstok met de scherpe, metalen punt die zich kan vasthechten in de meest rotsachtige bodem staat nog altijd op het balkon van mijn flatje. Deze heeft eens met mij de lange terugreis uit het verre land aanvaard...