Parijs revisited (1995)
Een optreden van Serge Lama

Mijn eerste bezoek aan Parijs in 1973 was magisch en in extase kwam ik thuis in mijn ouderlijk huis: totaal onder de indruk van onder meer de gouden plaquette bij het Palais de Chaillot (“Mais l’artiste se sent créer; son oeuvre engage tout son être; sa peine bien-aimée le fortifie. Ceci ne tient qu’à toi, ami, n’entrez pas sans désir”).

Op mij, kleinburgerlijk meisje uit een beschermd milieu, had de stad zo’n magische uitwerking, waardoor ik een ander mens was geworden en in een totaal andere sfeer, in een andere wereld terecht was gekomen.

Bij volgende bezoeken was het wel een onsje minder. Zo herinner ik me het morsige hotelletje, niet ver van de Boulevard Péripherique waar ik met mijn moeder beland was in 1995: in een theater in de omgeving zou een optreden plaatsvinden van niemand minder dan Serge Lama.

Vermeldenswaard is hoe Serge aan het eind van zijn act telkens weer het podium betrad om hernieuwd applaus in ontvangst te nemen. Hij kon er kennelijk geen genoeg van krijgen, wat tot verbijstering en vertwijfeling van mijn arme, betreurde moeder leidde, die sinds jaar en dag niet meer te midden van de levenden is...