Herinnering aan het Vierwoudstedenmeer en blik op een onzekere toekomst

Daar, in die luwte tussen de hoog oprijzende, beschermende berghellingen aanschouwde ik eens jouw azuurblauwe, schitterende watervlakte.....
Ik heb je nooit weer mogen zien.
Onze schoolklas van gymnasiasten had de reis aanvaard die naar Rome zou voeren en naar Pompeii en als dochter van een klein ambtenaartje mocht ik ook mee (het valt niet te ontkennen dat zij allen in villa’s buiten de stad woonden).
Ook mijn klasgenoten zag ik nooit weer.
Het afscheid kwam vroeg, na de wilde en roerige eindexamenfeesten en allen verdwenen in mistige, onbestemde verten van studie, carrière, beroep en gezin.
En ik, ik de risee, de eenling en de nerd leed onherroepelijk schipbreuk op de klippen en rotspartijen van de harde, wrede maatschappij en voelde mij fijngemalen tussen de kaken van mijn brute en meedogenloze medemens. Het licht van een late herfst kondigt al mijn afscheid aan van de wereld, van de natuur en van mijn lichaam; van dit alles dat ik niettemin oneindig liefheb......