Jan
Hoevenaars
verhalen
De tijd des
tands
Tandakken is een woord waar over te fantaseren valt. Het Nederlands
woordenboek vermeldt slechts dat het een trage inheems-Indonesische
manier van dansen is. Uit eigen waarneming kan ik u bevestigen dat
alle Indonesische dansen tamelijk traag verlopen, geheel in lijn met
de rest van het Indonesische leven. De mensen worden er wel niet erg
oud, maar door de traagheid van het bestaan lijkt het toch nog heel
wat. Ze hebben er een hoge gevoelsleeftijd. Tandakken wordt in
Indonesie ook overdrachtelijk gebruikt voor tijdrekken of treuzelen.
Het associeert zich gemakkelijk met tandrekken (onvolledig gebit) en
tandtrekken, wat vaak met zekere treuzelachtigheid wordt uitgevoerd,
zeker als men het vanuit de wachtkamer meemaakt. Er wordt
tegenwoordig veel tijd en weinig tand voor uitgetrokken.
Dat was vroeger wel anders. In vroeger dagen stond de tandartsenij
nog niet op een zeer hoog niveau. Ze werd dan ook niet door doktoren
beoefend, maar door chirurgijnen, of als het even niet mee zat, door
de barbier. Die had overigens wel een scherp mes wat door regelmatig
gebruik voor andere handelingen ook niet erg roestig was. Dat zal
ook de onderliggende reden zijn waarom nu weer specialisten een
minimaal aantal operaties per jaar moeten gaan uitvoeren. Waarmee
men in de Middeleeuwen erg voorop liep was de ontsmettings- en
verdovingstechniek voor tandextractie. De chirurgijn van dienst gaf
de patient een grote dosis zeer sterke alcohol en daarna zichzelf,
dit alles bij de vóóraf te vereffenen kosten inbegrepen. Wanneer de
beroepsgroep deze behandelmethode is ontleerd weten we niet. Wel dat
het jammer is.
Spaanse Praktijken
Een dikke barbier uit Sevilla
neemt vóór d' incisie tequila.
Zijn oprispend ademaroma
brengt klant in zo'n diepe coma,
dat er ook tijd is voor een spicy
tortilla.
|