Jan
Hoevenaars
verhalen
De
reis
Bayeux (Normandie) ligt
er nu rustig bij. Het is een plaats die kennelijk heel veel vroeger
al haar beste tijd heeft gehad, toen er nog kathedralen werden
gebouwd waarop iedereen die niet tijdens de bouw onder de
fundamenten versukkeld raakte, trots kon zijn en waar men tapijten
van wel 70 meter breide om het roemrijke heden in stof te laten
weerkeren. Willem de Veroveraar staat er erg vaak op, evenals zijn
tegenstrever Harold van Engeland. Harold verloor eerst zijn hoofd en
meteen daarna Engeland. Gelukkig heeft hij er geen weet van gehad.
Willem wel. Hij won het hoofd en kreeg Engeland voor de moeite.
Lang nadat Willem de
Manche overstak omwille van Harolds hoofd, kwamen de Engelsen in
tegenovergestelde richting in 1944 het Kanaal over. Misschien wisten
ze niet dat Willem intussen onsterfelijk geworden was, of hadden ze
een traditie om eens in de 900 jaar het Kanaal over te steken om de
vastelanders mores te leren. Gelukkig kwamen ze op Omaha Beach Adolf
tegen zodat er toch nog iets te beleven viel.
Een halve dag verder met
de automobiel brengt een reiziger tot het puntje van de Finistère in
Bretagne. Als je in zee gedreven wilt worden moet je het hier doen.
Er is geen ontkomen aan. De zee, die hier al oceaan genoemd wordt,
is meteen ook behoorlijk diep. Dus je kunt je in Plouarzel of
Kerhornou niet pootjebadend, zoals bijvoorbeeld in Scheveningen, aan
de vijand onttrekken. Behalve zijn kust lijkt Bretonnenland wel wat
op Nederland. Het is wat meer gebobbeld en gekreukeld, maar dat komt
omdat men hier niet van strijken houdt. Het regent hier, het waait
hier en de talrijke koeien flatuleren ook hier de ozonlaag aan
flarden.
Eind oktober is de
populatie autochtone Bretonnen weer aanmerkelijk groter dan de
kolonie seizoensmigranten uit Parijs, Londen en Berlijn. Dat maakt
het bestuderen van hun typerende kenmerken een stuk eenvoudiger. Het
blijkt nu, in afwijking van eerder gemaakte veronderstellingen, dat
Bretonnen, zijnde Kelten overgespoeld uit Cornwall, geen rood, geen
kastanjebruin, maar ravenzwart haar hebben en een zeer blanke huid
met op de konen, in allerfijnst craquelé, een rouge blos. Dat is dan
wel weer in overeenstemming met de observaties die A. Roland Holst
maakte in 'Deirdre en de zonen van Usnach', zijn eigenhandig
gemaakte Ierse sage. En de Bretonnen zijn de neven (en nichten) van
de Ieren en ook nog katholiek ook nog. Dat staat nu wel vast.
Neis Vran
De Bretonse kust
in schuimwit water door
wind
gebroken blokken
|