|
|
|
verhalen
Sente Klaos 1753
................. In den dorpe van Gilse wist ick den weg naer Adriaen Haperdochtere neringhske zelf wel te vinden ende ick groette mijnen reisgezel toen hij bij den herbergh naer binnen gongc. Het dienstdoend maeghdeke van Adriaensdochter trad mij beschroomd tegemoet om te vragen wat van mijnent wille soude moghen zijn. Mijne groetinghe aen haer waren al wat minder barsch ende norsigh dan ik eerder enen jeanet hadde toegevoeght, maer niet soo overdreven dat de maegd ervan bloisen soude gaen. “Als ge mij nou wildet toestaen enen schouwen blick in uw klein neringsken te werpen sal ick u soo daedelijck mijnen behoef kenbaer maecken”, sprack ik tot haer. Terwijl ick mij tusschen de hoigh op malckander gestaepelde goederen begaf nam ick her en der saecken, welcke nu ten daege als nieuwigheiden worden aengemerckt ende welcke mier huiswijf seecker ende vaste soude begheiren. Toen ick docht haeren toorn te sullen kunnen beteughelen om het ontberen van de gewenschte sijden jakke, met genoght spullerijen uit Pruisschen oft Vranckrijck oft ander vreemde oirden, vroeg ick het winckeldeernke die saecken bijeen te binden in eenen pampieren sack. Bij de enckele duyten die de waeren moesten costen voeghde ick nogh eenen stuyver Leuvens voir het meijsken ende oogpinkend zeide ik haer nog wel erijs weeromme te sullen comme om haer saeckske in’t geheel te moghen aenschouwen. Buiten was het weder droigh geworden en soo stapte ick over den Breeden Wegh huyswaert. ´T liep al tegen den avond. Op’t erve gecommen gaf ick den sack aen miere frouwe ende was nieuwsgierigh naer wat comen soude.
Noot 'T en is geen waar genoegen een noot te moeten wezen voor wie geen noten nog kan lezen en die op elke wijs moet zwoegen.
Een pepernoot heeft meer geluk met zulk een muzibeet. Die bijt tot meerd'ring van zijn leed tenminste nog zijn tanden er op stuk.
|