“Hadde gij gezien hoeveul kèrstkaorte Sjaan en Piet wèl nie òngekreege hadde”, kreeg ik ieder jaor rond de kèrsttèèd van die van ons te heure.

Bij hullie hange naomelek aatij verèkkes veul kaorte òn ’n sôrt waslèèn. Dè zien wij ieder jaor omdè wij mistal rond dieje tèèd op de verjòrdag van Sjaan meuge koome. Mar meej  Sjaan en Piet kunde oe èège nie vergelèèke. Die hebbe veul femilie en kènnesse. En Piet heej veul kennèksies as ge begrèpt wèk bedoel. Hij zit in nogal wè bestuure. Hij vúúlt z’n èège nie allêen vurnaom, hij ís ôk bèst wèl vurnaom. Teege húm kunde tóch nie op. Hij krèègt nog wèllis ’n lintje. Dè vertèl ik jou…

 

Bij óns in hèùs hangt gin waslèèn. Ons moeder heej vruuger hil de femilie vurzien van ‘nne kèrstman. Ze mòkte die van vilte lèpkes. D’r zaate vèkskes in om de kèrstkaorte in te stoppe.

Zèllef had ze d’r tèùs ôk êene hange. Asse van iemand ’n kèrstkaort had gekreege, stuurde ze d’r êen trug. Dán pas. Irder nie…

 

Ze heej me wèllis ôot gevraogd hoeveul van die buukskes zôo as dees ik meej kèrsemes wèl nie mòkte. ’t Waare d’r nogal wè. “En moet op al die ènveloppe waorin die buukskes gòn  ‘nne pòsseegel geplèkt wòrre?”    

Ze begreep ’t nie zôo goed dè ik dè deej. Ge wit wèl. ’n Têekening maoke, ’n verhòltje schrèève, kopiejêere, niete en rèècht aaf snije.

“Ge kunt ze toch beter in de winkel kôope. Bij de Èksjen zèn ze tegeswôrrig toch zô duur nie mir en ge hètter nie zô veul wèèrk meej…”

 

Mar goed. Om nog is op die van óns trug te koome.

De lèste jaore kreege we mistal steeds minder kèrstkaorte. D’r kwaame van die verèkte iejmiltjes vur in de plòts. Wèl makkelek dègge oe èège d’r zôo goejekôop vanàf mòkt. Ge kunt ze wèl ötprinte, mar jè… D’r gao toch niks boove ’n èchte schôon kèrstkaort.

 

Mar ’t kan nog èèrger. Die van ons heej ’n kennis waor ze ieder jaor ’n kaort nòr toestuurt. Ze krèègt nôot wè trug. Lèst vroeg ze of d’r kaort wèl òngekoome waar. “Jao”, zisse, “mar ik stuur nôot iets trug. Öt prinsiepe nie. Dè geld wèk overhaaw gao naor ’n goej doel…” As gij dè gelêûft, gelêûf ik ’t ôok…

 

Vurrig jaor hadde we geluk. Geluk is meej d’n domme zègge ze wèllis.

Ik heurde daogs vur kèrsemes ’t klèpke van de brievebus dichtslaon. Gaaw d’r naor toe gelôope. ‘nne Envelop. ‘nne Blaawe. Dè wordt betaole dòcht ik metêen. Mar wè blêek… We kreege wè geld trug. Viel d’r tóch nog wè meej. Konde we wir ‘nne keer gòn wòkke…

Mar meej dè al bleef mènne kèrstman wír nie zôo goed gevuld meej kèrstkaorte as mèn iejmilboks meej die verrèkte kèrstmiltjes.

Meej diejen brief van de belastinge hèk mènne kèrstman mar nie laastig gevalle as ge begrèpt wèk bedoel…      

 

 

(geschreven in het dialect van Tilburg)