‘Die van ons,’ zi Harrieke aatij. Hij bedoelde dan z’n hösvrouw, hullie Sjaantje.

Ze hing meej kèrsmes aatij de kèrstkaorte die ze kreeg in de höskaomer òn ’n waslèèn.

’n Klèèn jaor geleeje, vlak nao de kèrstdaoge, is ze ooverleeje. Vuls te vruug. Mar daor boove haawe ze daor gin reekening meej. Ze heej trouwes wèl veul gerôkt.

’t Waar ’n schôon begròffenis. Dè wèl.

 

 ‘Ik hèb nòg mar wèènig kaorte gehad,’ zi ze wèlles.

‘Mar dè zal ok wèl ’n bietje òn m’n èège ligge… Ge wit dè ik pas ’n kèrstkaort naor aandere meense stuur, as ik d‘r irst êen van húllie gekreege heb...’

 

Dees jaor, innigte daoge vur kerst, stond Harrieke meej z’n waslèèn d’r allêen veur.  Wasknèèpers had ie nòg genoeg. In ’t schuurke. ’n Maand vol. Hullie Sjaantje hing d’r aatij bèùte de waas meej òp.

 

Tweej daoge vur kerst hinge d’r tòch al ’n stuk òf vèèf aon. Òp kèrstaovend viel d’r nòg ’n kòrtje bij Harrieke òp de deurmat. ’t Waar zo klèèn dètter nòg ginne pòsseegel òpgeplèkt kon wòrre. Ge begrèèp ’t meschien al. ’t Waar dur iemand öt de buurt nòg gaaw èfkes òp de valrêep in de brievebus gedaawd.

Harrieke zaater meej, meej dè petieterig ding. De wasknèèpers waare vuls te groot. Aachter dieje wasknèèper zaagde ’t nòg mar aamper te zitte. Kunde nògaon…

 

‘Oopaa, ik snap nie dègge nie nòr de Hema gaot. Ze verkôope daor zèkskes meej van die klèèn knèèperkes,’ zeej z’n klèèndòchter.

‘Löster ‘s goed, Julia. In zon zèkske zitte d’r meschien wèl honderd in. Ik hèbber mar êen nôodig. Wè moek tòch meej die aander ammòl doen?’

‘En trouwes… Ik hoef tòch nie de duupe te zèèn van die zèùnige meense die dè verèkte klèèn ding de deur öt doen. As ge nie òplèt wòrde nòg òp kòste gejaoge.’

 

Harrieke dòcht wir òn vruuger.

‘Verdomme… Ik zie oe wir nie te zitte. De kaomer zie wir blaaw van de rôok’, zittie dan wèlles vur de flaawe kul teege hullie Sjaantje asse òn d’r zôoveulste sjèkske diejen dag wir ‘s getrokke had. Mar naa kon ie d’r nie mir meej laache.  

‘Waar die van ons der nòg mar…,’ zi Harrieke teege z’n èège.