De pestoor wies wel raod…

 

Geschreven in het dialect van Tilburg.
Tekst en illustratie Jos Naaijkens

 

 

‘t Waar daogs nao driekôoninge. D’n Harrie en hullie Sjaan ginge de kerststal en de kerstbôom oprèùme.  

’t Wèèrk waar zôo gepiept. Alles zaat vlot in dôoze. Allêen moeste die nog efkes naor de zolder gebrocht worre.
‘Ik zal de dôos meej de kerstbildjes wel draoge. Lôopte gij mar veurop en doe mar telkes ’t licht aon’, zi Sjaan.
Saome liepe ze de zoldertrap op. Harrie zôo gezeejd veurop.

‘Sjaan’, zi d’n Harrie, ‘volges mèn zaag ik daor ’n klèèn möske (muisje) lôope…’

‘Potverdomme…’, riep Sjaan en liet van schrik de dôos meej kerstbildjes èùt d’r haande valle. De schoaj (schade) viel meej. Allêen Sint Jozef miste zunne kop.
‘Gaode gij bij onze pestoor mar is te biechte, Sjaan. Dè kunde Sint Jozef zôo nie aondoen.’

‘Jao, mar dè is ôok jóuw schuld Harrie. Gij riept dègge ‘n möske zaagt lôope. Ge wit toch dè ik bang van mèùze zèè. Gao ok mar meej te biechte.’

Om ‘n lang verhaol kort te maoke… De pestoor gaaf ze alle tweej nie allêen de abseluusie (vergiffenis), mar ging ôok èfkes naor aachtere om wè te haole. Hij kwaam terug meej ‘n tube contactlèèm.
‘Die kunde gebrèùke as ge wilt. Wègge over hèt gif mar terug.’

‘Gij zèèt pas ‘nne goeje gisteleke (geestelijke), meneer pestoor’, zeej Sjaan. ‘Gij hèt wel ‘n fles wèèn verdiend. Mar dan gin miswèèn. Die hèdde zellef genoeg en zèède meschien al lang teege gedronke. Ik gao wel ’n goej mèèrk bij d’n Aldi veur oe haole…’

Meej Sint Jozef waar ‘t ammol goed gekoome. Dezelfden aovend zaat zunne kop d’r al wir op. En de pestoor kreeg ’n fles wèèn van d’n Aldi en de lèèm die over was terug…