“Ik heb dees jaor nie veul wèèrk mee den kerstbôom oprèùme èn over en jaor wir òntèùge”, zi smoeder vurrege week nog tege mèn.

“Hoe zôo nie?”, zik nog, waant ik trapte der bekaant van èèges in.

 

Toen hee zut mèn is ötgelee. Wè wast gevál naomelek.

Diejen daag, toen ik dur et pôrtje bij der aachterom kwaam, hak wél in de bijkeuke en dôos mee der op “Broxo Matic” zien staon. Ge wit wel en dôos waorin dè onthardingszout vur die afwaasblèùkskes in den vaotwasser gezeete hee. Toen dòcht ik nog wel effe: wè moete gij daormee. Ge het toch ginne vaotwasser, ge waast toch alles nog mee de haand aaf.  Mar naa zèèker aachter.

 

Daags nò “drie kôoninge”, zôo ast écht heurt, brikt ze ieder jaor den kerststal aaf en römt ze den bôom op.

Mar deeze keer en over en jaor wilde ze nie zôo veul wèèrk òn dè opbouwe en afbreeke besteeje.

 

“Dieje kerstbôom vat ik dan onder bij de piek vaast en zettem òngekleed en al in die dôos en brengem naor de zólder”.

Die “Broxo Matic”-dôos had ze vurrege week van de EM-TÉ daorveur eksprès meegebròcht.

 

Nog nie zôn slèècht idee dòcht ik zôo… Ze hee enne grôote zólder en der is plek zat.

 

Et kan ôok nog èèrges aanders goed vur zèèn.

Ast zomers op dieje zólder zôo verèkkes wèèrm is detter nie om öt te haawe is, dan denkte mesgien bij oe èège as ge boove komt en dieje kunstbôom ziet staon: puhhh…, wast mar kersttèèd…

 

Zôo ziede mar.  Dan zitte zellef tege oe pesjoen aon en denkte wellis: Ak ons moeder nie ha en der pôrtje nie, moessik nie allêen aaltij dur de vurdeur mar hak ôok der dôos nie zien staon. En deeze wèèze raod hak ôok ammol nie te heure gekreege… Gin slèècht iedeej van die dôos dòcht ik zôo. Ge wordt sewèèle ôok nie zôo muug ieder jaor.

 

Mar tèùs gekoome zaat ik tòch mee en probleem. Ze hebbe bij mèn vergeete enne zólder deróp te zette…

  

 

(Geschreven in het dialect van Tilburg)