CuBra

Elke mèèrege bij ‘t ontbèèt in de keuke ‘t zelfde rietuwêel.

Fraans meej z’n brôodplènkske òn d’n êene kaant van de tòffel en Riet òn d’n aandere.

Fraans meej z’nne Tillegraof vur z’n neus en ‘n kop teej in z’n haande. Af en toe sopte ie ‘n speklaosmènneke in z’nne teej. De kraant spelde ie letter vur letter. Echt pieliewèèrk. Hij wies percies hoeveul dooje d’r in stonde en offie d’r zelf nie bijstond. ’t Ging ammòl op z’n ellefendertigste…

Riet kon zôo wel goed d’n aachterkaant van d’n Tillegraof leeze: de advertensie van de Liedel of d’n Aldie. Mar as ge aatij naor de Jumbo gaot schiete daor wèènig mee op.

Op ’n gegeve ôogenblik waar ’t heur tóch wè te veul.

“Naa zit ik smèèreges al rèùm dertig jaor aachter oewen kraant. Ik zie oe wel nie, mar tóch ben ik op oe ötgekeeke. Ge blèèfter zô vergimmes lang aachter zitte dègge ied’re mèèrege te laot op oe wèèrk zèèt. Schaand…”.

Trouwes vurrige mònd vroeg ze nog òn ’n collega van ‘m of ze ’t nie èèrg vonde dettie alle daog te laot op z’n wèèrk waar. Straks zôttie nog gin kerspekkèt meekrèège…

“Jullieje Fraans te laot op z’n wèèrk…? Dè mòkt toch niks èùt... Trouwes, gij denkt toch nie dèttie bij ons wèèrkt… Hij lôpt wè rond…”.

Daor kon ze’t meej doen.

De maot waar naa vol bij ons Riet.

’t Waar adventstèèd en over drie weeke kèrsemes. Nog dieje zelfde middag is ze naor Intratèùn gereeje om ‘nne àmmarillusbol in pot te kôope.

Hij kwaam al tien centimeter boven ’t zaand èùt. Meej kèrsemes zôttie percies grôot genoeg zèèn en in bloej staon om ‘m bij d’n kerststal te plaotse.

Tèùs gekoome midden op de keuketòffel gezet, tussen Fraans en heur in. Naa zô ze over enkele daoge smèèreges ’n schônder ötzicht hebbe en hoefde ze hum mee z’nne Tillegraof nie mir te zien.  

Nò ’n paor daoge vond ze dettie mar traog groeide. D’r zaat nie veul schot in zôgezeed.

Overdag zette ze d’n bol dòrrem mar op de raddiejaoter. Lekker wèèrm…

En jao… Hij groejde zôo hard dettie himmòl schêef ging hange. Alle daog  steeds schêever.

Daogs vur kèrsemes, smèèrges bij ’t ontbèèt, viel ie om en kwaam ie bij Fraans op z’n brôodplènkske terèècht. Persies op z’n snee brôod. Hij had is ‘nne keer wè aander beleg d’r op…

Niks in de gaote. Hij bleef mar dureete en durleeze wieter dôod waar.

’t Smòkte ‘m goed. Dè konde wel zien.

Saanderendaogs waar ’t irste kerstdag en mocht ie in de kaomer eete. Riet had giestere ‘t knèèn al opgezet gehad. Naa móésset wel lekker gaor zèèn.

De kènder waare ôok ötgenoodigd.

Mar bij ’t opscheppe van ’t kerstmaol hoefde dè knèèn ammòl nie mir vur Fraans. Hij had genoeg òn gebakke èèrepel, wè dopertjes en appelmoes…

“Doe toch nie zôo zèèkerig… Isser wè òn de haand ?”, zin z’n kènder nog.

Mar Fraans wies ’t zeker. Dè knèèn zôttie nie dur zunne strot kunne krèège.

Toen kwaam ie d‘r mar vur èùt.

Diejen àmmarillus had zôo goed gesmòkt, dettie van de wirromstèùt vôrtaon gin vlêes mir hoefde.

Hij waar viggetaoriejer geworre… 

Met deze luchtige kerstvertelling

wensen wij jullie

fijne kerstdagen en een

gezond, voorspoedig en

gezellig nieuwjaar.

(Nim trouwes gerust ’n lekker stuk knèèn.

’t Is nie zielig.

’t Bisje is toch dôod…)