Bij et afbreeke van de kèrststal òp zeuve januwaarie, daogs nò driekôonenge, verliep et bij ons vleej jaor nie hummel vlèkkelôos.

De bildjes waare ammòl goed in dè vloejpepier verpakt èn nètjes in en dôos gedaon.

 

“Wilde gij die dôos èfkes naor de zolder brenge?”, vroeg ik òn ons Truus.

“Mar dènk derom, goed oe haand der onder haawe…”

Ons Truus wies der nie goed raod meej.

“Vòlges mèn houde me vur de gèk. We hèbbe ginne zolder. Ge wit tòch dèsse die bij den bouw die zèn vergeete òp te zètte…”

 “Ôoh jè, dès waor ok. Zèt dan die dôos mar in de bèèrging”

 

Ze vatte de dôos vaast, mèn woorde waare nòg nie koud òf derre aajpòt, aajpèt, wiefie smartfoon, tablèt òf hoe dè ding ok meuge hiete ging aaf. Ge wit dè die spulgoedjes hèlleg zèn en daor alles vur moet wèèke. Naa, dè hèmme geweete.

Ze liet metêen alles öt der haande valle om dè verèkte ding òp te raope. Ik schrok me kepòt. Alle bildjes laage oover de vloer. Ooveral waare de köpkes der vanaaf behalve van Sint Joozef. Dè waar den êenege dieter zenne kòp bijhield.  

 

Bij de Gamma verschillende mèèrke lèèm gekòcht èn ötgeprebeerd. De köpkes won der nie òn blèève zitte.

“Ik zal ze mar naor et Èèrfgoed Depoo in Riel brènge”, zisse.

“Ik dènk dè ze daor zulle zègge dègge enne schôone zèèt. Ze zulle oe zien ònkoome meej dieje ròtsooj. Daor hèbbe ze wèl wè aanders te doen dan die te lèème. Gaode gij mar es te biechte bij Harremke èn nim hil den haandel, inkluuzief den hèllege femielie, mar es meej. Et zal mèn beniewe òf ge van hum de abseluusie krèègt…”

 

Èfkes der tussendeur… Harremke is onze pestoor. Hij hiet om presies te zèèn Harm Schilder. Hij wônt in en nie al te klèène ònleunwooning nèffe zen kèèrk òp de Ringbaon Wèst in Tilburg. Innegte tèèd geleeje mòkte hij meej zen klòkkegelui smèèrges vruug om kwart oover zeuve alle meense in de buurt wakker. Hij heej naa mazzel. Hij maag van de rèèchter teegesworreg en ketier langer blèève ligge èn  òm hallef aacht zen hobbie ötoefene.

 

Naor Harremke gaon, dè vond die van ons ok nie alles.

“Ge wit dè ik dur et jaor deur nôot bij Harremke in de kèèrk kom. Zèllefs nòg nie meej kèrstaovend. Ik kèn em allêen van de kraant èn de teeveej. As ie me zie zal ie zègge: Wie zèède gij naa in gòdsnaom? Kènt Onze Lieve Heer oe wel?”

 

Der bleef niks aanders oover om de bildjes mar òn kènder in de buurt te geeve. Kunne ze die nòg as stoepkrèèt gebrèùke…

 

 

(Geschreven in het dialect van Tilburg)