CuBra
INHOUD STACHOWITZ
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
KUNST
FOTOGRAFIE
AUDIO
SPECIAAL

Juanita Stachowitz

Doodsimpel

In de wachtkamer van de praktijk voor acupunctuur ligt een exemplaar van Psychologie.  Mijn ogen vliegen over de cover die nog maar met een nietje vastzit en gezien de scheuren en kreukels al in vele handen geweest moet zijn. Versimpel  je leven:  18 strategieën voor meer tijd en ruimte. De kop werkt als een magneet. Wat verlang ik daarnaar. Tijd en ruimte. Geen chaos meer in mijn hoofd, mijn huis, mijn leven.  En zeeën van tijd om mijn verhalen in woorden vast te leggen, bestaande dromen uit te laten komen  en nieuwe te dromen.

Zoals gebruikelijk ben ik net iets te laat voor de afspraak. De deur zwaait al open voordat ik naar het artikel heb kunnen bladeren dat mijn leven gaat veranderen.  Gelukkig mag ik het blad even lenen.

Thuis leg ik het in de uitpuilende lectuurmand, strategisch bovenop om mezelf aan mijn goede voornemen te herinneren. De reminder werkt, dagelijks, wekenlang, maar het artikel blijft ongelezen. Als de kalender mijn volgende maandelijkse prikbeurt aankondigt, maak ik snel nog even kopietjes van het stappenplan om mijn leven te versimpelen. Ik stop het blad gelijk in de al klaar staande tas met de badlakens. Kan ik dus niet meer vergeten:  soms kan ik zo praktisch zijn …! Zul je alleen zien dat ik de kopieën niet terug kan vinden op het moment dat ik rigoureus tot actie over wil gaan.

Ik check mijn horloge: nog tijd genoeg voor een grote ronde met de hond.

 

Het uitlaten van de hond is voor mij meestal een rondje filosoferen. Mijn benen lopen in het park, mijn hoofd vertoeft elders. Grote vragen komen op. Soms vind ik onderweg een antwoord, vaak ontmoet ik nog meer vragen. Sommige mogen mee naar huis, andere laat ik achter voor de eerlijke vinder.

Op de Maasboulevard is nog net een strookje groen waar de hond los mag lopen. Mits hij aan de buiten-de-komkant van de heg blijft, heeft de milieupolitie mij op het hart gedrukt. Op het moment dat ik de riem los maak en het beestje naar de vrije zone wil dirigeren komt een eind verderop een rood-witte kater door de heg de boulevard op. Hij  heeft iets donkergrijs in zijn bek. Misschien laat hij het vallen, misschien doet hij het expres zodat hij zijn prooi opnieuw kan pakken. De muis rent voor zijn leven, maar de kater heeft hem zo weer te grazen. Triomfantelijk heft hij zijn kop en ziet dan dat mijn hond inmiddels de achtervolging heeft ingezet. Het slachtoffer valt opnieuw. De moordenaar schiet terug door de heg op de hielen gezeten door mijn blaffende held.

Zo kijk je de dood in zijn ogen, zo geeft de voorzienigheid je een herkansing. De muis rent de straat op en draait rondjes op de verkeersdrempel alsof hij maar niet kan geloven dat hij zo’n dosis mazzel heeft gehad. 

 

Een momentopname: de moordlustige kater zit in een boom, zijn belager blaft hem iets onvriendelijks toe, een donkerblauwe Audi rijdt over de verkeersdrempel. En over de muis.

 

Het was zijn tijd, flitst het door me heen. Gewoon zijn tijd. Zo simpel is het leven. En de dood.

Maar waar heb ik dan eigenlijk nog dat stappenplan voor nodig? Ter bevestiging werp ik een blik op het bewegingsloze, donkere hoopje op de straat. Mijn pas verworven levensinzicht levert me ook een gevoel van misselijkheid op. Ik draai me om en fluit de hond terug. Geen reactie. Hij is nog niet zover.

Achter me rijdt een tweede auto voorbij. In de voegen tussen de straatstenen ligt nu alleen nog wat prut. Niets herinnert aan de muis die was.