|
|
|
Marcel van Beurden 3 Nieuwe gedichten
Columbus
De wind van land is vol met zoete geuren. Elk woord van ons is vechten met de zee. Het spant ontluistert elke van jouw frasen.
De hemel kleurt met regen strepen wolken. En doodstil sijpelt het land uit het woud. We worden met de grond gelijk gemaakt.
Waar de einder zich tot ons verhoudt zijn we opnieuw verzeild geraakt, terwijl de naakte indianen zich verweren.
Ik word begeesterd door verhalen en gedichten… Temidden van waartegen ik me nog verzet ontwaar ik alles wat ik woordbeheer.
Genesis
In den beginne was er, is er vrouw - van lichaam, taal en zondeval verstoken, was er ook geen materie “Man” bekend.
In deze naaktheid staan we afgetekend. Dat wat we weten moeten is er niet; wat er is, weten we niet te benoemen.
Een som van de afzonderlijke delen bereken je uit jouw en mijn bestaan, en je weerlegt je door aanwezigheid.
Er is geen hier en nu meer te beschrijven. Een zin die uit mijn taal is opgestaan - weldra zal jij daarin verdwenen zijn.
Outlaws
Ik zou het glas-in-lood met je laten praten; we plukken woorden uit het vensterglas. De splinters klinken sprekend op de plinten. Hoor toe: het ochtendregent in het dal.
Ringen nevel schuren langs de morgenbalken van het huis dat ons aan de dag ontvalt. Van tussen de guirlandes druppen zinnen uit het zwerk dat ons verzengt.
Het nut van ons bestaan overstijgt de waarde… We zijn niet waar we waren en wij resteren, met de vroegste uren in ’t verschiet, immer waar we niet geraken.
|
