Scheten zijn privé
 

Festivals zijn hot, niet te missen en ze staan weer voor de deur. Bij een eendaags festival valt het allemaal nog mee. In de middag kom je fris en fruitig aan en aan het eind van de dag ben je heel misschien dronken of in het uiterst geval volledig naar de klote. Nee, ik heb het over het echte werk.

 

Paaspop, Pinkpop, Graspop, Lowlands. Ze staan garant voor de catastrofale, onhygiënische uit de klauwen gewassen chaos. ’s Nachts duik je een tent in die heel misschien van jou is, je wordt wakker met een snor op je voorhoofd en ’s ochtends smeek je om een spontane amnesie. Tijd om te douchen is er niet dus het opgedroogde zweet van de dag ervoor nestelt zich in je I ♥ Ramones T-shirt. En vooral wanneer het gaat regenen komen de geuren nog meer tot hun recht. Alles weekt los en je krijgt het drie keer zo hard terug. Er ontstaat een nieuw zintuigprikkelend boeket. Een geconcentreerde mix van vertrapt gras, zweet, vaag haar, oksels, oude kleren en slechte adem. En dan te bedenken dat er mensen zijn die zeggen dat die kolkende festivaldamp een extra dimensie is die het festival onvergetelijk maakt? Nee, je ziet het niet terug op foto’s en je hoort het niet op de legendarische opnames die we de dag erna op de sociale media kunnen bewonderen. Wat we wel zien zijn de herinneringen aan die gore, plakkende bierbuiken die het je als vrouw onmogelijk maken om rechtop naar een optreden te kijken. Tot hier is het allemaal niet onoverkomelijk. Maar als kers op de taart zijn daar… de scheten. De flitspoppers, de anale zuchten, de neerwaartse climaxen. Het is echt niet te harden dat er altijd iemand het lef heeft om zo’n anonieme vettige bier avec le hamburger-scheet te laten. Een indringende omelettenlucht waar niemand de verantwoordelijkheid voor neemt. Dat het op een festival een logisch lichamelijk gevolg is, weet ik heus wel. Je bent gaar, je hebt raar gegeten en je maag-darmkanaal heeft aan alle kanten onder vuur gelegen dus dat gas is begrijpelijk. Maar val mij er niet mee lastig! Het is en blijft iets persoonlijks. Daar ligt voor mij dan ook echt de grens. Ik wil níet in jouw scheetlucht staan te kijken te hebben gehad geworden naar mijn favoriete band. Daar trek ik de lijn. Scheten zijn privé.