‘Volhouden hoor, jouw tijd komt nog wel!’ Daar kunnen de meeste alleenstaanden het mee doen als ze eenmaal de dertig gepasseerd zijn. Volhouden en wachten. Vergeet de carrière die ze hebben gemaakt en vergeet de wereldreizen die ze op hun naam hebben staan. Ze worden tegen wil en dank gekoppeld aan jan en alleman en vaak bejegend als een kleine mislukking van de menselijke voortplantingstheorie. Zolang je single bent heb je blijkbaar maar één missie: je wederhelft vinden. Alsof het alleenzijn een ziekte is die zo snel mogelijk genezen moet worden!

Heb je enig idee hoe moeilijk het is om als alleenstaande door het leven te gaan? Ga maar eens uit eten met je getrouwde vrienden, wedden dat je het ongezelligste hoekje aan de tafel toebedeeld krijgt. Om over de vakanties nog maar te zwijgen: grote kans dat je je kamer moet delen met die andere single 'omdat het zo uit komt'. Privacy, vergeet het maar. Los van het vijfde wiel uithangen, is het ook nog eens heel duur om alleen door het leven te gaan. Reizen voor één persoon zijn bijna niet te vinden óf je betaalt gewoon hetzelfde als de duo's. En na het koken van een maaltijd kun je óf de helft weggooien óf je eet drie dagen hetzelfde. Wat een feest.

Ik vind het dapper en heb diep respect voor singles die simpelweg wat kieskeuriger zijn, in tegenstelling tot de meesten van ons. Die zijn zo bang om ‘over te blijven’ dat ze zich liever in allerlei onmogelijke bochten wringen in een relatie die beide partijen tekort doet. Maar goed, het biedt in ieder geval de zekerheid dat ze nooit alleen naar de film hoeven of, daar issie weer, alleen op vakantie. Helaas zoeken dan veel getrouwde mensen wel weer hun troost of heil bij – hoe ironisch? – alleenstaanden: de gevreesde slippertjes of dronkenmansacties.

En waarom? Dat heb ik nooit begrepen. Ze kozen er toch zelf voor om hun leven met die ene te delen? Ze kozen toch zelf voor die zekerheid?
Ach, misschien is het toch de angst. Angst om over te blijven en bang om er niet bij te horen. Bang om gelukkig en tevreden met alleen jezelf door het leven te gaan. Want dat wil toch niemand? Alleen is de vraag dan wel: ga je voor minder zodat je zeker weet dat je niet lang alleen hoeft te blijven óf wacht je geduldig op die ene van wie je altijd hebt gedroomd? Het kan wat jaartjes kosten, maar zoals altijd geldt: goed werk heeft tijd nodig. En zeker in de liefde. Dus voor alle dappere singles: laat je niks wijs maken en haast je langzaam.