Ja, ik doe het en ja ik geniet er soms van. Sommige mensen zeggen dat het een teken van waanzin is om tegen jezelf te praten. Ik zie het meer als ‘online inchecken’ met jezelf. Vooral tijdens het autorijden barsten de monologen los. Als ik dan weer een afslag te vroeg heb genomen heb ik onbewust een heel verwijtend gesprek met mezelf: ‘Waar ga je heen?’ en ‘Moeilijk hè, rijden…!’

Soms ga ik nog een stap verder en maak ik zelfs gebruik van verschillende accenten. Ik creëer sketches, ik zing en complete comedy shows komen voorbij. En op een goede dag wordt er nog hard gelachen ook. Uitverkochte zalen, vooral in de douche. Het gaat vanzelf, het is amusement en het maakt een radio of tv totaal overbodig.

Eigenlijk is het iets wat oude vrouwtjes doen of struikelende dronkaards midden op straat. Het is iets wat je moeder deed. Maar ík, ik had gezworen om het nooit te doen. Is het een teken van ‘madness’? Draai je door als je letterlijk in je eigen wereldje zit? “Tuurlijk niet,” hoor ik mezelf weer zeggen. Het is gezond, het staat garant voor een conversatie op niveau en je wordt er blijkbaar slimmer door.

Pas wanneer je buren gaan klagen, zul je het volume aan moeten passen. Of wanneer je jezelf ook echt gaat beantwoorden denk ik dat je een stapje terug moet doen. “Wat?” “Oh, niks hoor.” “Hou dan stil!” “Ja, sorry”.