Ik ben een vrouw van leven en laten leven. Laissez faire. Laat elkaar met rust en datzelfde verwacht ik ook terug. Levensmotto’s, partnerkeuzes, kleur sokken of het aantal toiletbezoeken per dag. Het maakt me helemaal niet uit waar mensen voor kiezen in hun leven, zolang ze mij ook met rust laten.

Maar, er is een maar. Iedereen heeft een hiel die Achilles heet en die van mij heet ‘taalfoutjesirritatiemoment’. Het is een conservatieve reflex waar ik niets aan kan doen.
Het is mijn zwakte om bij wie of waar dan ook te letten op de meest uiteenlopende foutjes: spaties die ontbreken, een witregel die er niet hoort, lidwoorden die verwisseld zijn en noem maar op.
Moedeloos word ik er soms van. Het kleine beetje joie de vivre wordt me al gauw ontnomen tijdens het lezen van een tekst. Maar het erge van alles is, ik betrap mezelf op mijn eigen foutjes. Of nóg erger: soms zie ik ze niet eens! Ik lever genadeloos commentaar op de fouten van anderen, maar zelf doe ik net zo hard mee. Eigenlijk zou ik mezelf kunnen vergelijken met een vegetariër die af en toe vlees eet, maar dit niet doorheeft. “Ik? Ik eet geen vlees.” En vervolgens een sojaburger met restjes paardenvlees in de pan gooien. Onbewuste fail!

Het zij zo, ik zal het moeten accepteren. Laissez faire betekent ook dat je jezelf met rust mag laten. Ik ben een onbewust hypocriete taalpurist en ik schaam me er niet voor.
En voor de zekerheid heb ik deze tekst toch maar drie keer nagekeken voordat ik hem instuurde.