De heupwiegende ober begeleidde ons naar het tafeltje. ‘Dit is een mooi plekje voor jullie’. Onze jasjes werden opgehangen en we mochten een 'aperitiefje' kiezen uit het 'menuutje'. Deze Gordon in het kwadraat zou het ons gezelligjes naar de zin maken, dat zagen we.

 

Hij kwam de glaasjes brengen en we werden verblijd met een ‘stokbroodje’ van het huis. ‘Hebben de dames al een beetje kunnen kiezen?’. Erg lastig om op zo’n moment de knisperlachjes te onderdrukken. Het zou een fijn avondje worden, met attente kleine grinnikjes en plezierige leuke verrassinkjes. “Geblancheerde ... op een bedje van …” je kent het wel.

En het ging maar door. Onze geadopteerde knuffelnicht bood ons wat water aan. “Kleine glaasjes? Marie-Henriettetjes? Allemaal? Misschien toch maar grote glaasjes?”
Het menuutje bestond uit lieve, kleine hapjes. Het ware vrolijke proevertjes. Visschoteltjes, biefstukjes, varkenshaasjes, wat een versnaperingen. Dit was een keukentje voor verfijnde bordjes, geen twijfel over mogelijk.
Naast onze keurig opgemaakte bordjes, kregen we ook een wijntje toebedeeld. “Lekker frisjes en soepeltjes!”. Het leken ook echt kleine glaasjes, want op waren ze zo.

Waarschijnlijk hoorde het bij het uitstralinkje van het restaurantje, want obertje twee praatte al net zo zoet, toen hij over het afruimen van de ‘bordjes’ begon. Er waren geen dessertjes, maar koffietjes genoeg. En het liefste met heel kleine taartjes. Natuurlijk was er ook een rekeningetje en toen we de eurootjes op het tafeltje hadden gelegd, zijn we door het deurtje naar buiten gelopen.

 

Meteen een kroeg ingegaan om een groot glas bier in één keer achterover te gieten. Een donker hol waar een boom van een kerel stond te tappen. Hij zou nooit een verkleinwoord in zijn mond nemen. Nooit! Hier was het goed, tot in de vroege uren