> home
  
    > speciaal
  
    > auteurs
  
    > teksten
  
    > Brabants
  
    > audio

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Marjolein Hermes  <

Marjolein Hermes

column


 

 

 

 

Intieme ruimte
 

We stonden te wachten bij de theaterdeuren. De man achter mij en ik hadden hetzelfde doel: naar binnen gaan. Hij schoof net iets te erg naar voren en schurkte met zijn dikke buik en Feyenoordpet opdringerig tegen me aan. Iemands ‘intieme ruimte’ heet niet voor niets zo, dacht ik nog. Maar daar had deze opgeblazen vijftiger nog nooit van gehoord. Hij zat middenin die van mij, daar hoefde ik geen algebra voor te kennen. Geïrriteerd draaide ik mijn hoofd en gaf hem mijn meest dodelijke blik.

Helaas bleek hij daar immuun voor en toen werd ik eraan herinnerd dat ik daar niet zo goed in ben. Ik zou het ook wat vaker moeten oefenen. Zoiets moet je immers bijhouden. Thuis, voor de spiegel. Hoe ad rem ik ook mag zijn, als ik me boos maak blokkeert er iets. Halverwege de grijze massa blijft er dan wat steken en ontstaat er een ‘boosheids-error’. Maar even later begint het allemaal weer te werken en volgt mijn eigen nabeschouwing. Levendig zie ik voor me hoe ik de bierbuik met één goed geformuleerde zin monddood maak. Ik laat hem met z’n bek vol tanden staan, met het schaamrood op de kaken. Ik zit in mijn eigen droomscenario en moeiteloos vloeien de woorden uit m’n mond. Ook mag ik spreken van een uitstekende timing mijnerzijds. In mijn hoofd beheers ik deze techniek tot in de perfectie.

In het echt zit ik inmiddels in de zaal. Rij 7, stoel 14. De theatergoden waren me niet goed gezind, want de bewuste Dik Trom zat wijdbeens naast me. Hierdoor dwong hij mij in een onmogelijke positie. Mijn armen drukten tegen mijn lijf waardoor ik er gratis een cupmaat bij kreeg en mijn knieën werden krampachtig tegen elkaar gedrukt. Top.

Net voordat ik het niet meer hield en mijn geoefende ‘boosheidgezicht’ in de strijd wilde gooien, gebeurde het. De telefoon aan de F-side ging af, waardoor de man ietwat omhoog moest met zijn ongelooflijk sexy rechterbil. In een onbewaakt ogenblik veranderde hij van positie en meteen zag ik mijn kans. Rücksichtslos nam ik de ruimte waar ik recht op had. Jurk of geen jurk, ik voelde me ontpoppen tot een vrouwelijke Al Bundy en ging met m’n benen en armen wijd op de stoel zitten. Stokstijf en boomvast. Ik kreeg weer lucht! Ik zag vanuit m’n ooghoeken dat de man zijn benen krampachtig bij elkaar moest knijpen. En ik hoop, ik hoop dat hij er aan het einde van de voorstelling een slaapbal aan over heeft gehouden. Geen woorden, maar daden!