> home
  
    > speciaal
  
    > auteurs
  
    > teksten
  
    > Brabants
  
    > audio

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Marjolein Hermes  <

Marjolein Hermes

column


 

 

 

 

Alleen mijn lichaam hoort bij jou
 

Het is verschrikkelijk, maar je bent weg. Het is mijn eigen schuld. Ik ben veel te laks met je omgegaan. We hebben samen zó veel meegemaakt. We reisden naar de meest verre landen waar we samen over het strand liepen. We trotseerden de ijzige wind en de koude regendruppels. Jij beschermde mij en ving mijn tranen op als ik verdrietig was. Ik rolde met je door het gras en maakte je weleens vies. Als je me benauwde duwde ik je aan de kant. Maar jij wachtte altijd op mij. Je bent nog steeds zo bijzonder voor me.

 

Waar zou je nu zijn? Het doet me gewoon pijn als ik aan je denk. Hoe zou je ruiken? Ruikt er nu iemand anders aan jou? Dat kan niet, dat mag niet. Alleen mijn lichaam hoort bij jou. Om mijn lichaam moet jij je vormen. Ik ben je zelf kwijtgeraakt, ik voel me zo schuldig. Jij was mijn liefde, mijn favoriet.

 

Ik mis de band met jou. Ik mis de emotie, de passie, de energie die je me gaf. Geen ander laat me zo goed voelen als jij deed. Toch is er inmiddels een ander. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar het is een tweedehandsje. Ik liep hem zomaar tegen het lijf. Ik hoop niet dat je het erg vindt.

 

Misschien dat ik er over een tijdje zelfs twee probeer. Twee tegelijk, om de leegte op te vullen. Zou je dat raar vinden? Het spijt me, ik kan niet anders.

Lievelingstrui, het ga je goed.